ارزش کلام

یادم هست کلاس اول راهنمایی بودم و درس انگلیسی به درسهای ابتدایی اضافه شده بود. دبیر انگلیسی ما خانمی بودند که در تمام زمان در کلاس به انگلیسی صحبت می کرد و ما را وا می داشت که سوالاتمان را به انگلیسی از ایشان بپرسیم و ایشان هم به انگلیسی جواب می دادند. البته ان زمان خبری از لابراتوار زبان و تکنیک های پیشرفته زبان خارجی وجود نداشت. روی همین اصل فراگیری زبان خیلی سخت بود.

بعلت بازیگوشی و درس نخواندنم یک روز بعد از انکه زنگ خورد معلم زبان مرا صدا کرد و نامه ای را به من داد تا به پدرم بدهم. قدیمی ترها یادشان هست که اینکار در ان زمان چه معنایی داشت. وقتی به خانه رسیدم با ترس و لرز نامه را به پدرم دادم و از جلوی چشمش گم شدم.

بعد از چند ساعت پدرم صدایم کرد و به من گفت:

"معلم زبانت در نامه نوشته که شما به درس زبان انگلیسی توجه نمیکنی و تکالیفت را انجام نمی دهی. ایا این موضوع حقیقت دارد؟"

من که در این مدت سرم پایین بود و به سوراخ روی شست جوراب چپم نگاه می کردم به ارامی گفتم:

"بله من... انگلیسی... را خوب .... نمی فهمم."

پدرم با ارامش گفت:

"من در مدرسه زبان فرانسه خوانده ام و انگلیسی نمی دانم. دوست داری اسمت را در کلاس تقویتی بنویسم؟"

این عبارت "کلاس تقویتی" در زمان ما از هر فحشی بدتر بود. معمولا" بچه هایی که کمی کودن بودند را در این کلاسها ثبت نام می کردند و می گفتند کلاس تقویتی برای دانش اموزان ضعیف است مثل کسی که بیمار و ضعیف است و نیاز به داروهای تقویتی دارد , دانش اموز کودن نیاز به این کلاسها دارد.

این کلام پدرم انچنان مرا سوزاند که ثلث بعد انگلیسی را 20 شدم بعد از ان تا سال اخر دانشگاه هم درس زبان از بهترین درسهایم بود.

حالا که با خودم فکر می کنم متوجه می شوم که ارزش کلام در ان زمان نسبت به امروز چقدر زیاد بود. اما نمی دانم چه عاملی تغییر کرده که کلام امروزه ارزش و برش قدیم را ندارد؟