خبر بسیار کوتاه بود.
"دکتر شفیعی کدکنی برای همیشه از ایران رفت."
شفیعی کدکنی تنها یک اسم نیست. او استاد ممتاز دانشکده ادبیات دانشگاه تهران و از اخرین بازمانده های یک نسل پربار و طلایی ادبی یود. اولین بار ایشان را با شعر "گون و نسیم" در کتاب درسی اشنا شدم. وقتی دانشجو بودم چند بار از سر کنجکاوی و برای دیدن ایشان به کلاسشان در دانشکده ادبیات رفته بودم.
نمی دانم چه بگویم که بتواند احساسم را در باره این خبر بیان کند. کلمه "وحشتناک" برای بیان ان بسیار ناچیز است.
از زبان خودش به او می گویم:
به شکوفه ها
به باران
برسان سلام ما را
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر