یادش بخیر
ان زمان های قدیم که تلویزیون تا این اندازه در میان خانواده ها رواج نداشت را کمی بخاطر دارم. ان وقتها در بیشتر خانه ها رادیو بود و تعداد کمی از خانواده ها تلویزیون داشتند. یادم هست در کوچه ای که ما زندگی می کردیم بجز ما دو یا سه خانواده دیگر تلویزیون داشتند.
تمام برنامه های تلویزیون هم فقط یک کانال بود که از ساعت 4 بعد از ظهر شروع می شد و ساعت 11 شب هم تمام می شد.
بسیاری از خانواده های مذهبی هم تلویزیون را حرام می دانستند و حتی یادم هست یک شب که به مسجد رفته بودم روحانی بالای منبر می گفت : "هر خانه ای که در بام خانه ای انتن تلویزیون بر افراشته است در واقع پرچم بی دینی را برافراشته کرده است" یادش بخیر
در همان زمان شبهای جمعه رادیو بمدت نیم ساعت یا یک ساعت ( الان دقیق زمان برنامه یادم نیست) سخنرانی مذهبی پخش می کرد و مرحوم " غلامحسین راشد" در ان مدت مردم را موعظه می کردند.
تمام انهایی که با رادیو و تلویزیون مخالف هم بودند به صحبت های او گوش می کردند. الحق و الانصاف هم خوب صحبت می کرد. بسیار ساده و قابل فهم برای همه بود. صحبت های او ساده اما بسیار مهم بود.
حتی زمان بحبوحه انقلاب هم برای اینکه بفهمم او درباره انقلاب چه موضعی دارد به حرفهایش گوش می کردم. برایم خیلی عجیب بود. او همچنان کار خودش را می کرد و در مورد انقلاب هیچ موضعی نداشت.
او بخوبی دریافته بود که هدف از دین و رسالت پیامبران همانا سعادت انسان هاست و ایمان گوهر وجود انسان است که ربطی به تظاهرات و شلوغ کردن ندارد.
بعد از انقلاب کارش در رادیو تعطیل شد و ایشان در سال 1359 دار فانی را وداع گفتند. دیگر هم از ایشان هیچ مطلبی را در جایی ندیدم تا اینکه چند هفته قبل کتاب همشهری(کتابچه ای را که همراه روزنامه همشهری در روز پنج شنبه رایگان منتشر می کند) یادی از ایشان کرده بود. عنوان کتابچه این بود :" نماد موعظه حسنه" که در ان به شرح فعالیت های ان مرحوم در طول زندگیش داشت.
روحش شاد
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر